வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை - பக்கம் 275

முடையவன். அவனுக்கு மிகக் கஷ்டமான காரியம் வாய்மூடி மௌனியாயிருப்பதுதான், மறுபடியும் பேச்சைத் தொடங்கினான்.

     “கடவுளின் கிருபையினால், எங்களுக்கு இவ்வருடம் நல்ல விளைவு. வைகாசி மாதத்தில் இந்தக் களங்களைக் காலி செய்வது சிரமமான வேலையாயிருக்கும். பண்டிட்ஜீ! உங்கள் கிராமங்களிலே விளைவு எப்படி?”

     “விளைவு பாதகமில்லை.”

     “அரசன் நல்லவனாயிருந்தால், தேவதைகளுக்கும் சந்தோஷம் ஏற்படுகிறது. பண்டிட்ஜீ! நமது புதிய சுல்தான் சிம்மாசனம் ஏறியது முதல், பிரஜைகளும் சந்தோஷமாயிருக்கிறார்கள்.”

     “அப்படி என்ன விஷயம் சௌதரி?”

     “இந்தக் களத்தையே பாரேன்! எவ்வளவு நிறைந்திருக்கிறதென்று, இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்னால் வந்திருந்தால், இதில் நான்கிலொரு பங்குகூடப் பார்த்திருக்க முடியாது.”

     “நிலம் செழிப்படைந்து விட்டது சௌதரி.”

     “ஆம்! செழுமையடைந்து விட்டது. ஆனால், சுல்தானுடைய நல்லெண்ணத்தின் தயவு பண்டிட்ஜீ! முன்னாள் விவசாயிகளாகிய நாங்கள் பட்டினியாயும், பசியுடனும் உழைத்தோம். உணவும் உடையுமின்றித் தவித்தோம். நிர்வாகிகள் பட்டாடைகள் உடுத்திக் குதிரைச் சவாரி செய்தார்கள். கோதுமைப் பயிர்கள் சரியாகத் தலை கூட நிமிர்ந்திருக்காது. அதற்குள் அவர்களுடைய குதிரைகள் வந்து மேயத் தொடங்கிவிடும். யார் கேட்பது? இந்தப் பட்டிக்காட்டிற்கு அவர்களே தான் சுல்தான்கள்.”

     இந்தச் சமயத்தில், மங்கள சௌதரியைப் போல் முழங்கால் வரை வேட்டியும், உடம்பிலே அழுக்குச் சட்டையும் தலையில் ஒரு வெள்ளைத் தொப்பியும் தரித்த மற்றொரு சௌதரி வந்து பேச்சிலே கலந்து கொண்டான்.

     “அதுமட்டுமா? இப்பொழுது அவர்களுடைய தடபுடல்களெல்லாம் எங்கே போய்விட்டன? உழக்குத் தானியத்திற்கும் நம்முடைய முகத்தைப் பார்க்கிறார்கள். அந்தப் பிராமணனுடைய பெயரென்ன சௌதரி?”

     “சிப்பா!”

     “இப்பொழுது தானே சிப்பா என்று சொல்கிறாய். அந்தக் காலத்தில் பண்டிட் சிவராம் என்றல்லவா சொல்ல வேண்டும். அவன் என்னிடம் வந்து,

“சௌதரி சேதாராம்! இரண்டு மணங்கு கோதுமைகொடு. கையில் பணம் கிடைத்ததும் விலையைத் தந்துவிடுகிறேன்” என்று கேட்டான். முகத்திற்கு முன்னால் இல்லையென்று சொல்வது கஷ்டம். ஆனால், அந்தப் பிராமணனுடைய பழைய நடவடிக்கைகள் யாவும் எனக்கு நன்றாக நினைவிருக்கிறது. மரியாதையாகக் கூடப் பேசமாட்டான். அடாபுடா என்ற அதிகாரத் தொனியைத் தவிர வேறு ஒன்றும் அவன் வாயிலிருந்து வராது.”