வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை - பக்கம் 201

    “அப்படியிருந்தால் ஒன்றும் கெடுதல் இல்லை. எனது பிராமணப் பெருமை உனக்கும் எனக்கும் வேற்றுமையை உண்டாக்கக் கூடுமானால், அதை வெறுக்கத் தக்கதாகவே கருதுவேன்.”

    “நீ என்னைக் காதலிக்கிறாய் என்பதை நினைத்து எல்லையற்ற மகிழ்ச்சியடைகிறேன். கோஷ்.”

    “இதயத்தின் ஆழத்திலிருந்து, அன்பே! உன்னுடைய காதல் கிடைக்காவிடில் அஸ்வகோஷ் உயிரற்ற பிணமாகவே ஆகிவிடுவேன்.”

    “என்னுடைய காதலுக்குப் பரிசாக ஒரு வரம் கொடுப்பாயா?”

    “அந்தக் காதலை மறுப்பதைத் தவிர வேறு எது வேண்டுமானாலும்...”

    “எனது காதல், அமரன் அஸ்வகோஷ்-மகாகவி அஸ்வகோஷின் புகழுக்குச் சிறிதேனும் தீங்கு விளைவிக்குமானால், அது வெறுக்கத் தக்கது.”

    “சிறிது விளக்கிச் சொல்.”

    “காதலிலே தடையேற்படுத்த நான் விரும்பவில்லை. ஆனால் உன்னுடைய அமரத்துவத்தை நிலை நிறுத்துவதற்கு அக்காதல் துணையாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். ஆகவே, நான் இல்லா விடில்...”

    அஸ்வகோஷ் அதற்கு மேல் அவளைப் பேசவிடவில்லை. அப்படியே அள்ளி அணைத்துக் கொண்டான். அவளுடைய கன்னங்களோடு ஒட்டியிருந்த அவனுடைய கன்னங்களிலே முத்தமிட்ட பிரபா, “என்னுடைய கோஷ்!” என்றாள். அவளுடைய குரல் தழுதழுத்தது. சிறிது உணர்ச்சியும், வேகமும் அடங்கிய பின் பிரபா,

    “என் அன்பே! எனது காதல் உன்னிடம் மிகப் பெரிய பொருளை யாசிக்கிறது. அதை நீ கொடுத்துத்தான் ஆக வேண்டும்.”

    “உனக்குக் கொடுக்கக் கூடாதது எதுவும் என்னிடம் இல்லை.”

    “ஆனால் என்னுடைய வார்த்தையை முழுவதும் முடிக்க நீ விடவில்லையே!”

    “உனது வாய் இடி ஓசையை வெளியிட முயன்றது.”

    ஆனாலும் அமரன் அஸ்வகோஷின் நன்மைக்காக அந்த இடியோசை வெளிப்பட்டுத்தான் ஆகவேண்டும். மகான் கவி அஸ்வகோஷ் தனது கவிதையின் அமரத்துவத்தைப் போலவே பிரபாவின் காதலும் அமரத்துவம் வாய்ந்தது என்று கருதவேண்டும். தனக்கு முன்னால் அமர்ந்திருக்கும் பிரபாவின் உடலைக்கொண்டு அவளுடைய காதலை அளக்கக்கூடாது. அமரன் அஸ்வகோஷிற்கு, பிரபா என்றும் இளமையுடையவள். அவளுடைய அழகு என்றும் அழியாதது. இவைகளை நீ மனப்பூர்வமாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்

என்று விரும்புகிறேன்.-உன்னிடம் யாசிக்கிறேன்.”

    “அதாவது உண்மையான பிரபாவிற்குப் பதிலாக, ஒரு கற்பனைப் பிரபாவை என் முன்னால் வைக்க விரும்புகிறாய் அல்லவா?”

    “இருவரும் உண்மையானவர்கள் என்றேதான் கருதுகிறேன், கோஷ்.