வால்காவிலிருந்து கங்கை வரை - பக்கம் 193

யில் சொல்லுகிறேன் பிரபா! எனது இதயம் இவ்வளவு பலவீனமானதாய் இருக்குமென்று நான் எப்போதும் கருதியதில்லை. உன்னை ஒரு வாரம் பார்க்க முடியாமற் போய்விட்டால், என்ன ஆகிவிடுமோ தெரியாது!”

    “கவி! நீ உனது சுயநலத்தை அதிகமாக வளர்த்துக் கொண்டு விடாதே. நீ இந்த தேசத்தின் மகா கவிஞன். உன்னிடத்திலே இருந்து இந்த நாடு எவ்வளவோ எதிர் பார்க்கிறது. உன்னுடைய ஊர்வசி நாடகத்தைப் பற்றித் தெருவெல்லாம் என்ன பேச்சாய் இருக்கிறது தெரியுமா?”

    “நான் ஒன்றும் கேள்விப்படவில்லை.”

    “கடந்த வாரம், பரூகச்சத்திலிருந்து எனது உறவினரான கிரேக்க வியாபாரி ஒருவர் வந்திருந்தார். பரூகச்சத்தில் கிரேக்க வியாபாரிகள் அதிகமாக இருக்கிறார்கள். சாகேதவாசிகளாகிய நாங்கள் ஹிந்துக்களாகி விட்டோம். ஆனால் பரூகச்சத்தில் வசிப்பவர்களோ, தங்கள் கிரேக்க பாஷையை இன்னும் மறந்துவிடவில்லை. பரூகச்சத்திற்குக் கிரேக்க நாட்டிலிருந்து வியாபாரிகளும், வித்வான்களும் அடிக்கடி வருவதுண்டு. இங்கு வந்திருந்த அந்த உறவினர், கிரேக்க இலக்கியத்தில் ஒரு பெரிய பண்டிதர். அவர் உன்னுடைய நாடகத்தை கிரேக்க நாட்டின் தலைசிறந்த நாடகாசிரியர்களான ‘ஏம்பிதோகல்’ ‘ஈரோபிதஸ்’ முதலியவர்களின் சிருஷ்டியோடு ஒப்பிட்டார். அவர் இதைக்

கிரேக்க மொழியில் மொழி பெயர்த்து கிரேக்க அரசன் தாலமியிடம் அனுப்பப் போவதாகச் சொன்னார். பரூகச்சத்திலிருந்து கிரேக்க நாட்டிற்கு அடிக்கடி கப்பல்கள் போய் வந்து கொண்டிருக்கின்றன. இந்தச் சம்பாஷைணையைக் கேட்டுக் கொண்டிருந்த பொழுது எனது இதயம் கர்வத்தால் மலர்ந்து பொங்கியது.”

    “என்னைப் பொறுத்தவரை, உனது இதயத்தின் பாராட்டுதலே சகலமும்.”

    “கவி! நீ உனது மதிப்பைச் சரியாக உணரவில்லை.”

    “எனது மதிப்பை உணர்த்தும் உரைகல் நீ தான் பிரபா! அது எனக்கு நன்றாகத் தெரியும்.”

    “இல்லை; நீ இப்படியாகி விடக்கூடாது. பிரபாவின் காதலன் அஸ்வகோஷையும், இந்த யுகத்தின் மகாகவி அஸ்வகோஷையும், நீ தனித்தனியாகப் பிரித்துவிட வேண்டும். பிரபாவின் காதலன் என்ன வேண்டுமானாலும் பேசலாம். சொல்லலாம். ஆனால் மகாகவி அஸ்வகோஷ் அவளைவிட உயர்ந்தவன், அகில உலகத்திற்கும் சொந்தமானவன்.”

    “இந்த விஷயத்தில் நீ என்ன சொல்கிறாயோ, அதன்படி நடக்க நான் தயாராய் இருக்கிறேன்.”

    “ஓ! இவ்வளவு பெரிய பாக்கியசாலியாக ஆக முடியுமென்று நான் கற்பனை கூடச் செய்ததில்லை.”

    “ஏன்?”

    “நீ என்னை மறந்துவிட்டிருப்பாய் என்று நினைத்தேன்.”

    “நீ என்ன அவ்வளவு சாதாரணமா, மறந்துவிட?”