குறுந்தொகை - 216. பாலை - தலைவி கூற்று

அவரே, கேடில் விழுப்பொருள் தருமார் பாசிலை வாடா வள்ளியங் காடிறந் தோரே யானே, தோடார் எல்வளை ஞெகிழ ஏங்கிப் பாடமை சேக்கையிற் படர்கூர்ந் திசினே அன்னள் அளியள் என்னாது மாமழை	5
இன்னும் பெய்ய முழங்கி மின்னுந் தோழியென் இன்னுயிர் குறித்தே.
- கச்சிப்பேட்டுக் காஞ்சிக் கொற்றனார்.

தோழி! அத்தலைவர் கேடில்லாத உயர்ந்த செல்வத்தை கொணரும் பொருட்டு பச்சை இலைகளை உடைய வாடாத வள்ளிக்கொடி படர்ந்த காட்டைக் கடந்து சென்றார்; யான்! தொகுதியார்ந்த விளக்கத்தைஉடைய வளைகள் நெகிழும்படி கவலையுற்று படுத்தல் அமைந்த படுக்கையின் கண் வீழ்ந்து துன்பம் மிக்கேன்; கரிய மேகம் அத்தகைய துன்பத்தைஉடையாள் இரங்கத் தக்காள் என்று எண்ணாமல் இன்னும்மழையைப் பெய்யும் பொருட்டு முழக்கம் செய்து எனது இனிய உயிரைக் கொள்ளுதலைக்குறித்து மின்னா நின்றது.

முடிபு: தோழி, அவர் காடிறந்தோர்; யான்படர் கூர்ந்திசின்; மழைஎன் உயிர் குறித்து மின்னும்.    

கருத்து: கார்காலம் வந்தது கண்டு யான் துன்புறு வேனாயினேன்.