வேளிமலைக் குமாரர் கோவில்:
ஆறு
படை வீடுகளுள் ஒன்றாகக் குறிப்பிடப்படும் 'ஏரகம்' இதுதான் என்பது
ஆய்வாளர்கள் முடிவு. அதற்கு சான்றாக அவர்கள் காண்பிப்பது
இதுதான். ஈர உடையுடன் ஆலயஞ்சென்று வழிபடும் முறை ஏரகத்தில்
இருப்பதாக திரு முருகாற்றுப்படையில் கூறப்படுகிறது. 'ஏரகம்-
மலைநாட்டகத்தொரு திருப்பதி' என்பதால் மலைநாடு என்பது
சேரநாட்டிலுள்ள இந்த குமாரக் கோவிலையே குறிப்பிடுகிறார்
உரையாசிரியர் என்பது தெளிவாகிறது. வேளி என்னும் சொல் திருமணம்
என்ற பொருளில் மலையாள மொழியில் வழங்கி வருகிறது. முருகன் இங்கு
 |
| குமாரர் கோவில் |
வள்ளி யுடன்தான் இருக்கிறார். இவ்வூர் நாகர் கோவிலிருந்து 16
கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது. இயற்கை சோலை சூழ இவ்வூர்
காணப்படுகிறது. மலைமேல் கோவில் அமைந்துள்ளது. 38 படிகள்
ஏறவேண்டும். மூலவரான முருகன் எட்டடி உயரத்தில்
காட்சியளிக்கிறார். வள்ளியம்மை 6 அடி உயரம். ஸ்தல விருட்சம்:
வேங்கை மரம்; வள்ளித் திருமணத்தைக் குறிக்கும்படியான இடங்கள்
உள்ளன. வள்ளிச்சோலை, கிழவன் சோலை என்பன அவை. முருகன் வள்ளியை
மணந்த திருமண நிகழ்ச்சியே இங்கு சிறப்பாக கொண்டாடப் படுகிறது.
இதை 'குறவன் படுகளம்' என்று அழைக்கின்றனர். இந்நிகழ்வில்
குறவர்களே பங்கேற்கின்றனர். முருகப்பெருமானைக் குறிக்கும் வேலன்,
வேள் என்ற சொற்களே குமரனைக் குறிக்கவேளி என்றாகி விட்டது என்பது
ஆய்வாளர் முடிவு.
அவ்வையாரம்மன் கோவில்:
அவ்வையை அம்மனாக்கி 'அவ்வையாரம்மனாக' வழிபடும் இடமாக இவ்வூர்
உள்ளது. நாகர்கோவிலிருந்து 11 கி.மீ. தொலைவில் உள்ளது.
தமிழ்நாட்டில் அவ்வையாருக்கு கோயில் உள்ள ஒரே கோவில்
இவ்வூராகும். இது தவிர அவ்வையார் சிலை குறவன் தட்டுவிளை குடைவரைக்
கோவிலில் காணப்படுகிறது.
பிற கோவில் ஊர்கள்:
அகத்தீஸ்வரம், அழகம்மைக் கோவில், அதிசய
விநாயகர் கோவில் மகாதேவர் ஆலயம், திப்பரமலை கண்ணன் கோவில்,
கருங்கல் பகவதி, தோவாளை மால் மருகன் கோவில், மதுசூதனர் ஆலயம்,
ஜயந்தீசர் ஆலயம், பூதலிங்க சுவாமி ஆணையம், மகிசாசுரமர்த்தினி
கோவில், நீலகண்ட சுவாமி கோவில், வெள்ளிமலை குமரன் கோவில்,
மருங்கூர் முருகன் கோவில், நாகராசன் ஆலயம், மண்டைக்காடு பகவதி
கோவில், கிருஷ்ணன் கோவில், மாகாளி அம்மன் கோவில், தழுவிய
மகாதேவர் ஆலயம், திருவாழ்மார்பர் ஆலயம், மீனாட்சி கோவில்.
அய்யா வழி எனும் வைகுண்டசாமி இயக்கம்:
 |
| அய்யா வழி |
16
ஆம் நூற்றாண்டிற்கு பிறகு மூடப்பழக்க வழக்கங்கள் காரணமாக
இந்தியாவில் வேறு எங்குமே காணமுடியாத அளவு தீண்டாமை கேரளத்தில்
காணப்பட்டது. தீண்டாமையை எல்லோரும் அறிவோம். ஆனால் இங்கு
'காணாமை' என்னும் கொடிய பழக்கமும் பின்பற்றப்பட்டு வந்தது. ஒரு
நம்பூதிரி பிராமணர் எதிரே வரும்போது அவருக்கு முன் நாயர்,
பிள்ளை, மற்ற சாதியினர் சற்று தூரம் விலகி நிற்கவேண்டும். தீயர்,
புலயர், ஈழவர், சாணார்கள் முதலியோரைப் பார்க்கவே கூடாது.
இக்கொடுமையான வழக்கம் என்பது திருவிதாங்கூர் சமஸ்தானத்தில்
இருந்தது. உயர்சாதியினர் பார்த்து ரசிக்க, தாழ்த்தப்பட்ட பெண்கள்
தோளில் சீலை அணியக்கூடாது. ரவிக்கை உயர்சாதியினர் மட்டுமே அணிய
வேண்டும் என்னும் மனிதாபிமானமற்ற முறையும் இருந்தது. 18 ஆம்
நூற்றாண்டின் தொடக்கத்தில் இதை எதிர்த்து வைகுண்டநாதர் என்ற
சித்தர் சாணார்களில் தோன்றினர். இவரின் கருத்துக்கள்:
சாணார்க்குல ஆண்கள் தலையில் முண்டாசுக் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும்.
தினமும் குளித்து வழிபாடு செய்ய வேண்டும். எல்லோருக்கும்
பொதுவான கிணற்றைத் தோண்டி இதில் எல்லோரும் நீர் அள்ளுங்கள்
என்றார். அவருடைய கருத்துகள் நாடார் குலத்தில்
விழிப்புணர்ச்சிகளைக் கொண்டு வந்தன. எல்லோரும் கூடுவது முதலில்
ஏற்பட்டது. எல்லோரும் ஒன்று என்ற கருத்து உருவானது. இது
நம்பூதிரிகளுக்கு பெரும் பீதியைக் கிளப்பிற்று. மேலும் சித்தர்
தம்மை 'விஷ்ணுவின் அவதாரம்' வைகுண்டசாமி என்று பெருங்கூட்டத்தில்
பேசி வந்தார். இதை சாக்காக வைத்து மார்த்தாண்ட வர்மாவிடம்
விசயத்தை மாற்றி, மன்னர் மட்டுமே திருமாலின் அம்சம்;
தாழ்த்தப்பட்டவன் எப்படி விஷ்ணுவின் அம்சமாக இருக்க முடியும்?
என்ற கேள்வியை எழுப்பி மன்னரைக் குழப்பினர். மன்னர் சித்தரை சிறை
வைத்தார். அவர் சற்றும் தம் வழியில் இருந்து மாறவில்லை. கடைசியாக
மன்னருக்கும் வைகுண்டசாமிக்கும் ஒரு உடன்பாடு ஏற்பட்டது.
பொதுமக்களிடத்தில் ஒவ்வொரு ஊராகச் சென்று பிரச்சாரம் செய்யக்
கூடாது என்பதே அது. அதன்பிறகு வைகுண்டசாமி அய்யா வெளியே வந்து
சாமித்தோப்பில் இருந்து மறைந்தார். இதே காலகட்டத்தில்
சாணார்களிடம் கிருத்துவமும் பரவியது. 'தோள்சீலை போராட்டம்'
தொடங்கியது. பல உயிர்களைத் தியாகம் செய்து மன்னரிடமிருந்து
கைத்தறி ரவிக்கை (யிணீநீளீமீ) அணியும் உரிமையை சாணர்கள்
பெற்றனர். பிறகு அய்யா வழியை பின்பற்றியதன் பலனாலும், கிருத்துவ
மதமாற்றமும் கல்வியும் சாத்தியமாயிற்று. சாதி சமய உரிமை
கோரிக்கை போன்றவற்றினால் 'சாணார்' என்ற பெயரைத் துறந்து
'நாடார்' என்ற வணிக வர்க்கமாக உயர அய்யா வழி உதவியது. இந்த சமூக
மாற்றம் இம்மாவட்டத்தில் ஏற்பட்ட பெரும் விழிப்புணர்ச்சியைக்
குறிக்கும் வரலாற்று நிகழ்வாகும்.
