நற்றிணை - 277. பாலை

கொடியை; வாழி- தும்பி!- இந் நோய் படுகதில் அம்ம, யான் நினக்கு உரைத்தென; மெய்யே கருமை அன்றியும், செவ்வன் அறிவும் கரிதோ- அறனிலோய்!- நினக்கே? மனை உறக் காக்கும் மாண் பெருங் கிடக்கை	5
நுண் முள் வேலித் தாதொடு பொதுளிய தாறு படு பீரம் ஊதி, வேறுபட நாற்றம் இன்மையின், பசலை ஊதாய்: சிறு குறும் பறவைக்கு ஓடி, விரைவுடன் நெஞ்சு நெகிழ் செய்ததன் பயனோ? அன்பு இலர்,	10
வெம் மலை அருஞ் சுரம் இறந்தோர்க்கு என் நிலை உரையாய், சென்று, அவண் வரவே.

வண்டே! அறநெறியிலே செல்லாதோய் நீ மிக்க கொடியை நமது மாளிகையைப் பொருந்தக் காவலாயிருக்கும் மாட்சிமைப் படப் பெரியதாக அமைக்கப்பட்ட நுண்ணிய முட்களையுடைய வேலியிலே படர்ந்து; தேனொடு தழைந்த குலைகட்டிய பீர்க்கம்பூவிலே சென்று தேனைப் பருகி; அதற்கு மாறாக நறுநாற்றமில்லாமையினாலே என் பசலையிடத்து முரன்றாயும் அல்லை; சிறிய குறிய நின் பேடு விரும்புதலும் நீ விரைவாக வோடிச் சென்று அதன் மனம் நெகிழப் புணர்ந்து தலையளி செய்ததன் பயனாகவோ?; என்னிடத்து அன்பிலராகிக் கொடிய மலையிலே செல்லுதற்கரிய சுரத்திற் சென்ற தலைவர்பால் ஆங்குச்சென்று அவர் விரைவில் வருமாறு ஈங்கு யானுற்ற நிலைமையை யுரைத்தாயுமில்லை; நினக்கு நின்னுடம்பே கரியததாலன்றியும் அறிவும் (நன்கு) கரிய நிறமுடையதோ? அதனையேனுங் கூறிக்காண்; இங்ஙனம் கொடியையாகிய நின்னிடத்து என் துன்பத்தைக் கூறியதனாலேயே இந்நோயிலே பட்டு இப்பொழுதே இறப்பேனாக; நீ நீண்டகாலம் வாழ்ந்திருப்பாயாக!;

பட்ட பின்றை வரையாது, கிழவோன் நெட்டிடைக் கழிந்து பொருள்வயிற் பிரிய,ஆற்றளாகிய தலைமகள் தும்பிக்குச் சொல்லியது. - தும்பி சேர் கீரனார்