தமிழ் நாடக வரலாறு - நாடகக் கலைக் கட்டுரைகள்

அரங்கினில் அரங்க பூசை நடைபெற நால்வகை வருணப் பூதரையும் ஓவியமாக யாவரும் வணங்கத்தக்க விதமாய் மேலேயும் விதானத்திலும் வரைந்து வைத்திருந்தனர். நாயகப் பத்தி என்றழைக்கப்பட்ட மேடையின் கல்தூண்களின் நிழல் விழாதவாறு நிலைவிளக்குகள் நிறுத்தி வைக்கப்பட்டிருந்தன. அரங்கில் ஒருமுக எழினி, பெருமுக எழினி, கரந்துவரல் எழினி என்ற மூவகைத் திரைகள் செயல்பட்டன. மேலும் அரங்கினில் முத்துக்களால் ஆன மாலைகள், கொத்துச் சரங்கள் தொங்கவிடப்பெற்றிருந்தன. வேத்தியல் நாடகங்கள் இவ்வாறு சிறந்த அமைப்புள்ள அரங்கங்களில் விழாக்காலங்களில் பெரும்பான்மையாக நடிக்கப் பெற்றன. சிறப்பாக நாடகமாடிய பெண்டிர் அக்கால மன்னர்களால் 'தலைக்கோலி' என்ற பட்டமளிக்கப் பெற்று சிறப்புற்றனர்.

நாடகக் கலை பற்றிய விளக்கமான குறிப்புகள் இவ்வாறு சங்க மருவிய கால இலக்கியங்களில் நமக்குக் கிடைக்கப் பெற்றாலும், அக்காலத்து நாடக இலக்கிய வடிவங்கள் நமக்கு கிட்டவில்லை. ஆனாலும் நாடகக் கூத்துகள் ஆடப்பெறும்போது, மேடையில் இசையாசிரியன், குழலாசிரியன், தண்ணுமையாசிரியன், யாழாசிரியன் ஆகியோருடன் நாடகக் கவிதைகள் படைக்கவல்ல நன்னூல் புலவனும் அமர்ந்திருந்ததாக சிலப்பதிகாரத்திலிருந்து (3:25-94) அறிகிறோம்.

கி.பி.300க்குப் பின்னர் நாடகக்கலை:

தமிழகத்தில் சங்க மருவிய காலமான கி.பி. 300க்குப் பின்னர், நாடகக்கலை நலியத் தொடங்கியதென்றே கூறவேண்டும். கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு வரை களப்பிரர்களின் படையெடுப்பாலும், நாட்டில் நிலையான ஆட்சியின்மையாலும் மக்கள் துன்புற்றுக் கொண்டிருந்த காலமது. இக்காலத்தில் நாடகக்கலை பெரும் சோதனைக்குள்ளாகியது. பின்னர், பல்லவர்கள் தமிழ்நாட்டில் ஆட்சியைக் கைப்பற்றிக் காஞ்சியில் புத்த சமயம் செல்வாக்குடன் இருந்தது. ஏற்கனவே சமணர்கள் மதுரையில் சங்கம் ஒன்று அமைத்துத் தங்கள் சமயத்தைச் செல்வாக்குடன் பரப்பிக் கொண்டிருந்தனர்.

சமணர்களிடையே நாடகம் என்பது மக்களுக்குத் தீராத துன்பத்தைத் தருவது, தீமையானது என்ற கருத்து நிலவி வந்தது (பதினெண்கீழ்கணக்கு - ஏலாதி:25). பௌத்த சமயத்தினர் நாடகம் சிற்றின்ப நாட்டத்தை தருவதால் கடிந்து ஒதுக்கப்பட வேண்டியதே என்று கருதினர் (மணிமேகலை 22:62-65). எனினும் இக்காலத்தில் நாடகக்கலை ஒரேயடியாக அழிந்துவிடவில்லை. பொதுமன்றங்களிலும், மன்னர்களின் கோயில்களைச் சார்ந்த நாடகவரங்குகளிலும் நாடகங்கள் நடைபெற்று வந்தன.

மேலும் கலித்தொகை, பெருங்கதை, சூளாமணி, நீலகேசி போன்ற இலக்கியங்களில் நாடகக்கலைப் பற்றிய பல சான்றுகள் காணப்படுகின்றன. இக்காலத்தில் மன்னரால் ஆதரிக்கப்பெற்ற நாடகக்குழு, மக்களால் ஆதரிக்கப்பெற்ற நாடகக்குழு என்று இரண்டு வகைப் பிரிவுகள் இருந்தன. கலித்தொகை கி.பி. ஐந்தாம் நூற்றாண்டு வரை பல்வேறு காலத்தில் இயற்றப்பட்ட பாடல்களைக் கொண்டது. இவற்றுள் நாடக உரையாடல்களாய் அமைந்த பாடல்களும் உள்ளன. சில ஓரங்க நாடகங்களாகவே அமைந்துள்ளன. பெருங்கதை (உஞ்சைக் காண்டம் 37:89, 32:6, யுத்தக்காண்டம் 2:10-12, இலாவணக் காண்டம் 8:69, வந்தவக் காண்டம் 3:41) சூளாமணி (571) ஆகியவை தரும் சான்றுகள் மூலம் பௌத்த சமணத் தாக்குதல்களுக்கிடையேயும் நாடகம் ஒரேயடியாக அழிந்து போகாமல் வாழ்ந்து கொண்டிருந்ததை அறிய முடிகிறது.

கி.பி. ஏழாம் நூற்றாண்டில் தமிழகத்தில் ஆழ்வார்களும் நாயன்மார்களும் தோன்றி வைணவத்தையும் சைவத்தையும் வாழ வைத்ததுடன், தமிழுக்குப் புத்துணர்ச்சி ஊட்டினர். இசைத் தமிழால் இறைத்தமிழை வளர்த்தனர். இசையுடன் நடனமும் மீண்டும் உயிர்பெற்றது. எனினும் இக்காலத்தில் தமிழகத்தை ஆண்டு வந்த பல்லவ மன்னர்கள் வடமொழியில் ஈடுபாடு கொண்டிருந்ததால் சிற்பம், ஓவியம் போன்ற கலைகள் வளர்ந்தனவே தவிர நாடகக் கலைக்கு நல்வாழ்வு பிறக்கவில்லை. பல்லவ மன்னன் மகேந்திரவர்மன் "மந்தவிலாசப் பிரகசனம்" என்ற வேடிக்கை நாடகத்தை வடமொழியில் எழுதினான். பாசகவியின் நாடக அமைப்பினைப் பெரிதும் பின்பற்றி இது இயற்றப்பட்டது. 1917 இல் இது கணபதி சாஸ்திரியால் முதன் முதலில் வெளியிடப்பட்டு, பிறகு மயிலை சீனி.வேங்கடசாமி போன்றோர் இந்நாடகத்தை தமிழாக்கி வெளியிட்டனர். மேலும் வடமொழியில் சில சிறு நாடகங்கள் இராசசிம்ம பல்லவன் காலத்தில் படைக்கப்பட்டன.