எஸ்தர் ஆகமம் - பழைய ஏற்பாடு

¹ பிறகு மார்தொக்கே எஸ்தரை அரசனிடம் போகச் சொல்லித் தம் குலத்தவர்க்காகவும் சொந்த நாட்டிற்காகவும் அவனைக் கெஞ்சி மன்றாடச் சொன்னார்.

² நீ சிறுமியாய் இருந்த போது நான் உன்னை எவ்வாறு வளர்த்து வந்தேன் என்று எண்ணிப்பார். இதோ, அரசருக்கு அடுத்த நிலையில் இருக்கும் ஆமான் எங்களைக் கொல்லும்படி அரசரைக் கேட்டுக் கொண்டுள்ளான்.

³ ஆதலால் நீ கடவுளை மன்றாடி, அரசரிடம் பேசிச் சாவினின்று எங்களைக் காப்பாற்று" என்றார்.

⁴ மூன்றாம் நாள் எஸ்தர் தான் அணிந்திருந்த ஆடைகளைக் களைந்து விட்டு, தன் அரச உடைகளை அணிந்தாள்.

⁵ இவ்வாறு அரச கோலத்தோடு, எல்லாவற்றையும் ஆள்பவரும் மீட்பவருமாகிய கடவுளை மன்றாடினாள். பின்பு இரண்டு தோழியரை அழைத்துக்கொண்டு போனாள்.

⁶ தன் மேனியின் மென்மையால் தன்னையே தாங்க முடியாதவள் போல் ஒரு தோழியின் மேல் சாய்ந்து கொண்டு நடந்தாள்.

⁷ மற்றத் தோழியோ தரை மட்டும் தொங்கிக் கொண்டிருந்த அரசியின் பின்தானையைத் தூக்கிப் பிடித்துக் கொண்டு அவளைப் பின்தொடர்ந்தாள்.

⁸ எஸ்தர் செந்தாமரை முகத்தினளாய் ஒளிபடைத்த கண்ணினளாய்த் தோன்றினாள். அவளுடைய உள்ளமோ மாதுயரத்தாலும் பேரச்சத்தாலும் நிறைந்திருந்தது.

⁹ இந்நிலையில் எஸ்தர் எல்லா வாயில்களையும் ஒவ்வொன்றாய்க் கடந்து சென்று கடைசியிலே அரசன் அமர்ந்திருந்த கொலுமண்டபத்தை அடைந்தாள். பொன்னும், விலையுயர்ந்த முத்துகளும் ஒளிரும் அரச ஆடை அணிந்தவனாய் அரசன் தன் அரியணையில் வீற்றிருந்தான்.

¹⁰ அவனைப் பார்க்கவே பயமாய் இருந்தது. அப்பொழுது அவன் தலைநிமிர்ந்து கண்களில் கோபக் கனல் பறக்கப் பார்த்தான். அதைக் கண்ட அரசி அஞ்சி, முகம் வெளிறச் சோர்ந்து தன் தோழியின் மேல் தலையைச் சாய்த்துக் கொண்டாள்.

¹¹ ஆனால் கடவுள் அரசனின் கல்நெஞ்சத்தை இளகச் செய்தார். எனவே, அவன் அச்சத்தோடு அரியணையினின்று குதித்தெழுந்து விரைந்து வந்தான். தன் கைகளில் அவளைத் தாங்கிக் கொண்டு அவள் மூர்ச்சை தெளியும் வரை அவளை இன்சொற்களால் தேற்றினான்.

¹² எஸ்தர், இது என்ன? நான் உன் அண்ணன் அன்றோ? ஏன் அஞ்சுகிறாய்?

¹³ நீ சாகமாட்டாய்@ அந்தக் கட்டளை மற்றவர்களுக்காக விதிக்கப்பட்டதேயன்றி உனக்கன்று.

¹⁴ ஆகையால், அருகில் வா@ என் செங்கோலைத் தொடு" என்றான்.

¹⁵ அவள் பேசாதிருக்க, அரசன் பொற்செங்கோலைத் தானே பிடித்து அவள் கழுத்தின் மேல் வைத்து அவளை முத்தமிட்டான். "நீ ஏன் பேசாமல் இருக்கிறாய்?" என்று கேட்டான்.

¹⁶ அதற்கு அவள், "என் தலைவ, நீர் கடவுளின் தூதுவன் போல் தோன்றினீர். எனவே உமது மகிகையைக் கண்ட என் உள்ளம் அஞ்சி நடுங்கிற்று.

¹⁷ தலைவ, நீர் வியத்தகு அழகுள்ளவர்! உமது எழில் வதனத்தில் அருள் மிளிர்கின்றது" என்று சொன்னாள்.

¹⁸ இவ்வாறு பேசியவாறே மூர்ச்சையாகிக் கீழே விழுந்தாள்.

¹⁹ அரசன் கலக்கமுற, அவனுடைய ஊழியர் அனைவரும் அவளைத் தேற்றினர்.