முந்தைய இடைக்கால இந்தியா

தரெய்ன் போர் (1191 - 1192)

அச்சத்தை எதிர்கொண்டிருந்த வடஇந்தியாவின் இந்து அரசர்கள் பிருதிவிராஜ் சௌகன் தலைமையில் ஒரு கூட்டிணைவை ஏற்படுத்தினர். கி.பி. 1131 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற முதலாம் தரெய்ன் போரில் பிருதிவிராஜ் சௌகன் முகமது கோரியை முறியடித்தார். இத்தோல்வியினால், முகமது கோரி தமக்கு தலைகுனிவு ஏற்பட்டதாகக் கருதினார். எனவே, தகுந்த பதிலடி கொடுக்கும் நோக்கத்துடன் ஒரு லட்சத்து இருபதாயிரம் வீரர் கொண்ட பெரும்படையைத் திரட்டினார். அப்படையுடன் முகமது கோரி பெஷாவர் முல்தான் வழியாக லாகூரையடைந்தார். தமது மேலாண்மையை ஏற்றுக் கொள்ளும்படியும் இஸ்லாமிய சமயத்திற்கு மாறிவிடும்படியும் பிருதிவிராஜனுக்கு தூது அனுப்பினார். ஆனால் இந்த கோரிக்கையை ஏற்க மறுத்த பிருதிவிராஜ் சௌகன் மீண்டும் படையெடுப்பாளரை எதிர்கொள்ள முடிவு செய்தார். மூன்று லட்சம் குதிரைகள், மூன்றாயிரம் யானைகள் ஏராளமான காலாட்படை வீரர்களைக் கொண்ட பெரும்படையைத் திரட்டினார். பல இந்து அரசர்களும், சிற்றரசர்களும் அவருடன் இணைந்தனர். 1192 ஆம் ஆண்டு நடைபெற்ற இரண்டாவது தரெய்ன் போரில் முகமது கோரி பிருதிவிராஜனை இறுதியாக முறியடித்து கைப்பற்றிக் கொன்றார்.

இரண்டாவது தரெயன் போர் ஒரு தெளிவான முடிவைக் கொடுத்த போராகும். ரஐபுத்திரர்களுக்கு அது மாபெரும் தோல்வியைக் கொடுத்தது. அவர்களது அரசியல் செல்வாக்கு சரிந்தது. சௌகன்களின் அரசு படையெடுப்பாளரின் காலடியில் கிடந்தது. இவ்வாறு இந்தியாவின் முதல் முஸ்லிம் அரசு ஆஜ்மீரில் நிறுவப்பட்டது. இந்தியாவில் ஒரு புதிய சகாப்தம் தொடங்கியது. தரெய்ன் போரில் பெற்ற மாபெரும் வெற்றியைச் சுமந்து முகமது கோரி கஜினிக்குத் திரும்பினார். இந்தியாவில் வெற்றிகொண்ட பகுதிகளை படைத்தளபதி குத்புதீன் ஐபக் வசம்விட்டுச் சென்றார். டெல்லி, மீரட் போன்ற பகுதிகளை ஆக்ரமித்துக் கொண்ட ஐபக் தனது நிலையை வலுப்படுத்திக் கொண்டார். 1193 ஆம் ஆண்டு கோரி முகமதுவின் அடுத்த படையெடுப்புக்கான ஆயத்தங்களையும் செய்து கொடுத்தார். இப்படையெடுப்பு காதவாலா அரசின் ஆட்சியாளர் ஜெயச்சந்திரனுக்கு எதிரானதாகும். முகமது ஜெயச்சந்திரனின் படைகளை தவிடுபொடியாக்கினார். சந்தாவர் போருக்குப் பிறகு முஸ்லிம்கள் கனோஜ் நாட்டைக் கைப்பற்றினர். தரெய்ன் போரும், சந்தாவர் போரும் இந்தியாவில் துருக்கியர் ஆட்சி நிறுவப்படுவதற்கு வழிவகுத்தன.

இந்து அரசுகளின் தோல்விக்கான காரணங்கள்

இந்து அரசுகளின் தோல்விக்கான காரணங்களை வரலாற்று ரீதியாக ஆய்வு செய்தல் வேண்டும். அவர்களுக்கிடையே ஒற்றுமையில்லாததே தோல்விக்கு அடிப்படைக் காரணமாகும். பல அணிகளாக அவர்கள் பிரிந்து கிடந்தனர். தங்களுக்கிடையே போரிட்டுக் கொண்டிருந்த ரஜபுத்திரர்கள் வலிமையிழந்து காணப்பட்னர். இரண்டாவதாக, பல இந்து அரசுகள் வீழ்ச்சியடைந்து கொண்டிருந்தன. அவர்களது ராணுவ முறைகள் மிகவும் பழமையானவை. முஸ்லீம்களின் படைகளைவிட தரத்தில் குறைந்தவை. இந்தியர்கள் யானைகளையே பெரிதும் நம்பியிருந்தனர். ஆனால் முஸ்லிம்கள் விரைவாகச் செல்லக்கூடிய குதிரைப்படைகளைக் கொண்டிருந்தனர். முஸ்லிம் வீரர்கள் திறமையிலும் அமைப்பு ரீதியிலும் உயர்வாகவே காணப்பட்டனர். அவர்களுக்கிருந்த சமய உணர்வும் இந்தியச் செல்வத்தின்மீது கொண்டிருந்த ஆசையும் அவர்களுக்கு பெருத்த உற்சாகம் அளிப்பதாக இருந்தன. இந்துக்களிடையே ஷத்திரியர்கள் என்ற ஒரு வகுப்பினர் மட்டுமே போரிடும் கடமையைப் பெற்றிருந்தனர். மேலும், இந்துக்கள் எப்போதும் தற்காப்புக்காகவே போரிடும் வழக்கத்தைக் கொண்டிருந்தனர். இது வலிமை குறைந்த நிலையின் வெளிப்பாடாகும்.

---