நற்றிணை - 294. குறிஞ்சி

தீயும் வளியும் விசும்பு பயந்தாங்கு, நோயும் இன்பமும் ஆகின்றுமாதோ; மாயம் அன்று- தோழி!- வேய் பயின்று, எருவை நீடிய பெரு வரைஅகம்தொறும், தொன்று உறை துப்பொடு முரண் மிகச் சினைஇக்	5
கொன்ற யானைக் கோடு கண்டன்ன, செம் புடைக் கொழு முகை அவிழ்ந்த காந்தள் சிலம்புடன் கமழும் சாரல் இலங்கு மலை நாடன் மலர்ந்த மார்பே!

தோழீ! மூங்கில் நெருங்கிக் கொறுக்கச்சி முளைத்துப் பரவிய மலையிடமெல்லாம்; பழைமையாயுற்ற அறிவுடனே வலிமையும் மிகுதலாலே சினங்கொண்டு புலியைக் கொன்ற யானையின் தந்தத்தைக் கண்டாற்போன்ற; செவ்விய புறத்தையுடைய கொழுவிய அரும்பவிழ்ந்த காந்தள்; சிலம்பிடம்¢ எல்லாம் மணங்கமழும் சாரலையுடைய இலங்குகின்ற மலைநாடனது; அகன்ற மார்பானது; ஆற்றற்கரிய தீயையும் ஆற்றுதற்கினிய காற்றையும் ஆகாயந்தான் பெற்றது போலக் களவுக்காலத்து அணித்தாகி எப்பொழுதும் இல்லாமையால்; நோய் செய்யும் தன்மையும்; இப்பொழுது வரைந்து கொண்டு களவுக் கை நெகிழாது அணைத்து முயங்கியிருத்தலானே இன்பமாந் தன்மையுமாகி யிராநின்றது; இது பொய்ம்மை யெனப் படுவதன்று; மெய்ம்மையே யாகும்;

மணமனையுள் புக்க தோழி தலைமகளது கவின் கண்டு சொல்லியது. - புதுக்கயத்து வண்ணக்கன் கம்பூர் கிழான்