நற்றிணை - 29. பாலை

நின்ற வேனில் உலந்த காந்தள் அழல் அவிர் நீள் இடை, நிழலிடம் பெறாஅது, ஈன்று கான் மடிந்த பிணவுப் பசி கூர்ந்தென, மான்ற மாலை, வழங்குநர்ச் செகீஇய, புலி பார்த்து உறையும் புல் அதர்ச் சிறு நெறி	5
யாங்கு வல்லுநள்கொல்தானே- யான், 'தன் வனைந்து ஏந்து இள முலை நோவகொல்!' என நினைந்து, கைந்நெகிழ்ந்த அனைத்தற்குத் தான் தன் பேர் அமர் மழைக் கண் ஈரிய கலுழ, வெய்ய உயிர்க்கும் சாயல்,	10
மை ஈர் ஓதி, பெரு மடத்தகையே?

அவளுடைய தொய்யில் வனைந்து பருத்த இளைய கொங்கைகள் நோவனவோ என்று; யான் நினைந்து அணைத்திருந்த கையை நெகிழ்த்த அதனைப் பொறாளாய்; தான் தன்னுடைய பெரிய அமர்த்த குளிர்ச்சியையுடைய கண்கள் நீர் வடிவனவாய்க் கலுழ வெம்மையாக உயிர்க்கின்ற; மென்மையையும் கரிய ஈரிய கூந்தலையும் பெரிய மடப்பத்தையும் உடைய தகுதிப்பாடுடைய என் புதல்வி; ஏனைய பருவம் எய்தாமல் வேனிற் பருவமொன்றுமே நிலை பெற்று நின்ற காய்ந்து வாடிய காந்தளையுடைய அழல் வீசுகின்ற நீண்ட கடத்திலே; நிற்குமாறு நிழலிடமும் பெறாது குட்டிகளையீன்று காட்டில் காவல் செய்திருந்த பெண்புலி; மிகவும் பசியுடையதென்று அதன் பசியைப் போக்கக் கருதி மயங்கிய மாலைப் பொழுதில் நெறியிற் செல்லுபவரைக் கொல்லும் பொருட்டு ஆண்புலி அந்நெறியை நோக்கியிருக்கும்; புல்லிய அதராகிய சிறியநெறியில்; யாங்ஙனம் நடக்க வல்லுநளோ?

மகள்போக்கிய தாய்சொல்லியது. - பூதனார்