நற்றிணை - 128. குறிஞ்சி

'பகல் எரி சுடரின் மேனி சாயவும், பாம்பு ஊர் மதியின் நுதல் ஒளி கரப்பவும் எனக்கு நீ உரையாயாயினை; நினக்கு யான் உயிர் பகுத்தன்ன மாண்பினேன் ஆகலின், அது கண்டிசினால் யானே' என்று, நனி	5
அழுதல் ஆன்றிசின்- ஆயிழை!- ஒலி குரல் ஏனல் காவலினிடை உற்று ஒருவன், கண்ணியன், கழலன், தாரன், தண்ணெனச் சிறு புறம் கவையினனாக, அதற்கொண்டு அஃதே நினைந்த நெஞ்சமொடு	10
இஃது ஆகின்று, யான் உற்ற நோயே.

ஆயிழாய்! பகற் பொழுதில் எரிகின்ற விளக்கு ஒளி மழுங்கிக் காட்டுதல் போல நின் மேனி வாடவும், இராகுவினாலே கவர்ந்து கொள்ளப்பட்ட திங்களின் ஒளி கெடுதல் போல நெற்றியின் ஒளி மறைபடவும் அக்காரணத்தை நீ எனக்கு உரைத்தாயல்லை; நினக்கு யான் ஓருயிரை இரண்டுடம்பின் கண்ணே பகுத்துவைத்தாற் போன்ற நின்னோடு தொடர்ச்சியுற்ற மாட்சிமையுடையேனாதலால் நீ இப்பொழுது மறைத்தொழுகு மதனை யான் அறிந்துளேன் என்று நீ கருதி; யான் நினக்கு அதனை உரையாததன் காரணமாக மிக அழுது வருந்தாநின்றனை; இனி இங்ஙனம் அழாதேகொள்!; தலை சாய்ந்த கதிரையுடைய தினைப்புனத்தே காவல் செய்யுமிடத்துக் கண்ணி சூடிக் கழல் அணிந்து மாலை வேய்ந்துளனாகி ஒருவன் வந்துற்று உள்ளங் குளிர்பூறும்படி என் முதுகை அணைத்துப் புல்லினனாக; அது முதற்கொண்டு அதனையே கருதிய உள்ளத்துடனே இப்பொழுது யான் உற்ற நோய் இத்தன்மையதாய் இராநின்றது;

குறை நேர்ந்த தோழி தலைவி குறை நயப்பக் கூறியது. தோழிக்குத் தலைவி அறத்தொடு நின்றதூஉம் ஆம். - நற்சேந்தனார்