அகநானூறு - 279. பாலை
| 'நட்டோர் இன்மையும், கேளிர் துன்பமும், ஒட்டாது உறையுநர் பெருக்கமும், காணூஉ, ஒரு பதி வாழ்தல் ஆற்றுபதில்ல பொன் அவிர் சுணங்கொடு செறிய வீங்கிய மென் முலை முற்றம் கடவாதோர்' என, |
5 |
| நள்ளென் கங்குலும் பகலும், இயைந்து இயைந்து உள்ளம் பொத்திய உரம் சுடு கூர் எரி ஆள்வினை மாரியின் அவியா, நாளும் கடறு உழந்து இவணம் ஆக, படர் உழந்து யாங்கு ஆகுவள்கொல் தானே தீம் தொடை |
10 |
| விளரி நரம்பின் நயவரு சீறியாழ் மலி பூம் பொங்கர் மகிழ் குரற் குயிலொடு புணர் துயில் எடுப்பும் புனல் தௌ காலையும் நம்முடை மதுகையள் ஆகி, அணி நடை அன்ன மாண் பெடையின் மென்மெல இயலி, |
15 |
| கையறு நெஞ்சினள், அடைதரும் மை ஈர் ஓதி மாஅயோளே? |
பொருள்வயிற் பிரிந்து போகாநின்ற தலைமகன் தன் நெஞ்சிற்குச் சொல்லியது. -இருங்கோன் ஒல்லையாயன் செங்கண்ணனார்
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
அகநானூறு - 279. பாலை , இலக்கியங்கள், அகநானூறு, பாலை, உழந்து, இயைந்து, சங்க, எட்டுத்தொகை