அகநானூறு - 139. பாலை
| துஞ்சுவது போல இருளி, விண் பக இமைப்பது போல மின்னி, உறைக்கொண்டு ஏறுவது போலப் பாடு சிறந்து உரைஇ, நிலம் நெஞ்சு உட்க ஓவாது சிலைத்து ஆங்கு, ஆர் தளி பொழிந்த வார் பெயற் கடை நாள்; |
5 |
| ஈன்று நாள் உலந்த வாலா வெண் மழை வான் தோய் உயர் வரை ஆடும் வைகறை, புதல் ஒளி சிறந்த காண்பு இன் காலை, தண் நறும் படுநீர் மாந்தி, பதவு அருந்து வெண் புறக்கு உடைய திரிமருப்பு இரலை; |
10 |
| வார் மணல் ஒரு சிறைப் பிடவு அவிழ் கொழு நிழல், காமர் துணையொடு ஏமுற வதிய; அரக்கு நிற உருவின் ஈயல் மூதாய் பரப்பியவைபோற் பாஅய், பல உடன் நீர் வார் மருங்கின் ஈரணி திகழ; |
15 |
| இன்னும் வாரார் ஆயின் நன்னுதல்! யாதுகொல் மற்றுஅவர் நிலையே? காதலர் கருவிக் கார்இடி இரீஇய பருவம் அன்று, அவர், 'வருதும்' என்றதுவே. |
பிரிவிடை மெலிந்த தலைமகள் தோழிக்குச் சொல்லியது. - இடைக்காடனார்
தேடல் தொடர்பான தகவல்கள்:
அகநானூறு - 139. பாலை , இலக்கியங்கள், பாலை, அகநானூறு, வார், வெண், நாள், சங்க, எட்டுத்தொகை